Spartathlon 2019 - nieuwe editie, nieuwe ervaring, nieuwe finish - Wilma

Ik had al eerder het plan gevat om semi verkleed deze race te lopen. Vorig jaar passeerde een loopster mij in een super woman pak. Zoiets wil ik ook volgend jaar, maar ja, dat herinnerde ik me pas weer een week voor vertrek en zo snel vond ik niets. Wel een roze jurkje met glitters.

Rond de 15km met Luc de Jaeger

de doorkomst van het marathonpunt na 4 uur en 27 minuten

rond de 50 km

Ook leuk, maar na 60 km voelden mijn benen loodzwaar en was ik al aardig door de hitte bevangen met temperaturen rond de 34 graden. Ook voelde het net alsof ik een gat in mijn maag had, ik at af en aan, reepjes, appelmoes, ontbijtkoek, maar bleef honger houden. Het jurkje verving ik door een t shirt dat ik voor alle zekerheid bij me had gestoken. Maar veel verschil maakte het niet.

Het werd voorlopig nog niet koeler, de cutofftijden werden behoorlijk krap. Bij de 70 km had ik nog maar 3 minuten over. En ze waren streng dit jaar. Jean Louis, een van de deelnemers van de HUT liep achter me, nam een korte break, kwam 27sec te laat bij de checkpoint en werd uit de race gehaald. Dat is ook de Spartathlon. 

Ik kachelde rustig voort, bleef op ’t randje van de toegestane tijd lopen, at de bakjes koude pasta met kaas waarmee Erwin voor me klaar stond bij de posten waar hij mocht komen, at het wandelend op en vervolgde weer mijn weg. Durfde het niet aan om energie ter verspillen door wat sneller door te lopen waardoor ik wat meer speling zou krijgen. Rekende erop dat ik daar beter mee kon wachten totdat de zon onder was. Dit was een goede beslissing, want rond de 90km nam de warmte af en kon ik steeds een beetje langer door blijven dribbelen, werden de wandelpauzes korter en had ik binnen een uur mijn voorsprong op de cutoffs uitgebouwd naar een half uur. Zo, dat gaf lucht. Puh! Had niet eerder zo uitgekeken naar de avond.

12 km voor de Sangaspas 

12 km voor de Sangaspas

de beklimming vd Sangaspas

Bij de Sangaspas besloot ik geen schoenenwissel te doen, want daarmee zou ik weer onnodig tijd verliezen. Foute keuze, want boven op de berg aangekomen, kreeg ik behoorlijke schrik, ik blokkeerde volledig. Met mijn hoka’s zonder enig profiel gleed ik na een paar stappen al onderuit. Ons jaarlijkse uitje naar de bergen was er deze zomer bij ingeschoten, dus geen berg gezien in deze voorbereiding. Mijn maag keerde om, werd terstond misselijk en mijn benen beefden, niet normaal. Onderweg in de klim naar boven had ik onze Italiaanse HUT deelnemer Roldano ingehaald die mij vervolgens voorbij kwam in de afdaling, mijn had vastpakte en me naar beneden loodste waar we 05.30 uur aan kwamen, een uur voor de cut off. Ongelooflijk, had ik nog een half uur goed gemaakt. Roldano was letterlijk mijn redder in nood. Laten we het houden op de juiste persoon op de juiste plaats op het juiste moment.

Eenmaal terug op ’t asfalt voelde ik me al snel weer beterder en stelde ik hem voor samen verder te lopen. Maar hij koos zijn eigen weg wat uiteindelijk helaas resulteerde in een dnf. Over 2,5 uur zou ’t weer licht worden en vast ook weer warm. Ik kreeg een goed ritme te pakken van zo’n 5 minuten hardlopen en een minuutje wandelen en nam een aantal lopers die ik onderweg passeerde mee op sleeptouw. Bijna allemaal liepen ze hier voor de eerste keer. Ze begrepen dat het slim was om het vlakke stuk tot aan de snelweg wat vlotter af te leggen, zodat we voor het laatste stuk nog wat tijd over zouden hebben. We waren een super team met elkaar. Geweldig dit! Het was ook een bont gezelschap aan nationaliteiten, uit Turkije, Finland, Roemenië, Spanje, België. Eenmaal bij de snelweg zagen we dat we maar liefst twee uur voorsprong hadden opgebouwd. Ik wil nog net niet zeggen ‘’Appeltje eitje’’, want we hadden nog ruim een marathon voor de boeg.

En ja hoor, daar kwam die, de zon, en niet zo’n beetje ook. De vaart ging eruit, totdat ik na 15 km ontdekte dat we onze voorsprong met ruim 50 minuten hadden verloren. We besloten toch maar weer even de pas erin te zetten, tot aan de steile weg omhoog. Vanaf daar zou het alleen maar naar beneden gaan en heb ik iedereen uit het oog verloren. Ik wist dat ik niets meer had te vrezen en besloot op mijn dooie gemak naar de finish te lopen. Had totaal geen motivatie om er nog een race van te maken, haakte hier en daar aan bij een loper die net als ik geen puf meer had en zo kwam ik op het laatste vlakke stuk naar Sparta aan. Nog 5,5 km te gaan en 43 minuten over om binnen de 35 uur te finishen. ‘’Het zou mooi zijn als je alsnog onder de 35 uur finisht’’, had Erwin me bij de laatste post gezegd waar hij als verzorger mocht komen.

Nog 10 km te gaan

En…. daar stond ook Anna weer, mij op te wachten met haar fiets, net als een aantal eerdere edities. Ze was helemaal door het dolle en begeleidde me tot aan de finish. Onderweg pikten we nog een Spanjaard op uit Madrid, maar het werd toch een finish iets na 35 uur en we moesten ook even wachten voor de ceremonie, omdat er op dat moment meerdere finishers tegelijk waren. Geen probleem, ik was binnen en blij. Heel blij, de sfeer, de mensen, ik voel me een gezegend mens.